تراشه های جدید Alder Lake اینتل با دو مجموعه از هسته های P-Cores و E-Cores عرضه می شوند. اگر می خواهید بدانید که تفاوت این دو در چیست تا انتهای این مطلب با ما همراه باشید.
هسته های پردازنده کامپیوتر شما در طول سال های اخیر با سرعتی ثابت تکامل پیدا کرده اند. ما ابتدا پردازنده های تک هسته ای را در اختیار داشتیم اما به سرعت به چند نخی تبدیل شد و بعد به پردازنده های چند هسته ای تبدیل شد که با طراحی های دو هسته ای شروع و سپس به چهار هست، هشت هسته و غیره منتهی شد.
پردازنده های نسل 12 اینتل ما را با یک تغییر غیر منتظره اما خوشایند مواجه کردند چون دو نوع هسته مختلف E-Cores و P-Cores را در اختیار ما قرار دادند.
- بیشتر بخوانید: راهنمای خرید پردازنده کامپیوتر – نحوه انتخاب یک CPU مناسب
اما چرا پردازنده های اینتل با هسته های مختلفی عرضه می شوند؟
تا این مرحله، سیستم های x86 از طرح بندی های هسته ای استفاده می کردند که از هسته هایی تشکیل شده بود که در بیشتر موارد مشابه هم بود. هر هسته ظرفیت پردازش و سرعت کلاک مشابهی دارد. از آنجایی که هدف از طراحی های چند هسته ای این است که کارها را بین همه هسته ها پخش کنند تا سریعتر اجرا شوند، این طراحی منطقی است.
با این حال، در سمت ARM تصمیم گرفت تا چیزهایی را با کمک معماری big.LITTLE تغییر دهند. به طور کلی، حالا شما دو مجموعه هسته دارید که وظایف متفاوتی را انجام می دهند. هسته های بزرگتر و متمرکز بر عملکرد، کارهای سنگین تر را انجام می دهند، در حالی که هسته های کوچکتر و بازده محور کارهای پس زمینه را انجام می دهند، این در حالی است که انرژی بسیار کمتری مصرف می کنند. این ترکیب به ARM اجازه داد تا عملکرد تراشه خود را افزایش دهد و در عین حل مصرف انرژی را پایین نگه دارد.
این دقیقا همان کاری است که اینتل در اینجا انجام داده است. شما دو مجموعه هسته دارید که کارهای متفاوتی انجام می دهند. این شرکت آزمایش اولیه این طرح را با تراشه های Lakefield موبایل خود، Intel Core i5-L16G7 و Core i3-L13G4 انجام داد. این تراشه ها دارای یک هسته P و چهار هسته E بودند. سپس این شرکت دوباره این کار با در پردازنده های Alder Lake خود انجام داد و مورد تحسین قرار گرفت.
کل چیدمان تراشه تقریبا مشابه چیزی است که ARM مدت ها قبل با big.LITTLE انجام داد و تا کنون به نظر می رسد که یک ارتقای ارزمند از طرح بندهای هسته x86 فعلی است. حتی AMD هم قرار است آن را با پردازنده های Strix Point خود پس از عرضه Zen 4 در سال 2023 تقلید کند.
Intel P-Cores چیست؟
در مجموع در بین دو طرح هسته مختلف اینتل، هسته های P قوی ترین هسته های روی تراشه هستند. Intel P-Cores هسته هایی هستند که بیشترین انرژی را مصرف می کنند، با بالاترین سرعت کلاک کار می کنند و به طور کلی دستورالعمل ها و کارها را سریعتر انجام می دهند. Intel P-Cores هسته هاس اصلی تراشه هستند که بیشتر کارهای سخت و سنگین را انجام می دهند. در پردازنده های نسل 12 اینتل هسته های P مبتنی بر معماری Golden Cove اینتل هستند و جایگزین هسته های قدیمی Cypress Cove مورد استفاده در تراشه‌های Rocket Lake (نسل یازدهم) می‌شوند.
P-Cores معمولا وظایف سنگین تری مانند بازی ها یا بارهای پردازشی سنگین تر و همچنین بارهای کاری دیگری که به طور کلی از عملکرد تک هسته ای سود می برند را انجام می دهند. در گذشته، زمانی که هسته های تراشه اینتل همگی مانند هم بود، تمام دستورالعمل های سیستم بین همه هسته هابه طور مساوی توزیع می شد. بعلاوه P-Cores فناوری چند نخی را هم ارائه می دهند به این معنی که هر هسته دارای دو نخ پردازشی خواهد بود.
- بیشتر بخوانید: نحوه خواندن مدل پردازنده های اینتل
Intel E-Cores چیست؟
Intel E-Cores در واقع همان هسته هایی هستند که سال هاست آنها را می شناسیم. در حالی که P-Cores کارهای سنگین را انجام می دهند و همه توجهات را به خود جلب می کنند، E-Cores برای پرازش انواع دیگر کارهای روزمره در نظر گرفته شده است. این هسته ها کوچکتر و ضعیف تر از هسته های P هستند اما در عین حال قدرت کمتری هم دارند. در واقع تمام تمرکز این هسته های روی بهره وری انرژی و دستیابی به بهترین عملکرد در هر وات است. در ترکیب با پیکربندی P-Core، هسته های E-Core از بارهای کاری چند هسته ای و انواع دیگر کارهای پس زمینه مراقبت می کنند و همچنین هسته های P را برای بارهای کاری سنگین تر خالی می کند.
در تراشه های نسل 12 اینتل، E-Cores مبتنی بر معماری گریسمونت اینتل هستند که جانشینی برای Tremont است که برخی از تراشه های لپ تاپ Pentium Gold و Celeron را تامین می‌کند. هسته های E در واقع هسته های کم مصرفی هستند که با سرعت کلاک پایین (در برخی از تراشه های موبایل تا 700 مگاهرتز) کار می کنند. علی رغم این واقعیت که آنها هسته های کم مصرفی هستند، اینتل دوست دارد عملکرد خود را در مقایسه با هسته های نسل قبلی به رخ بکشید.
P-Cores و E-Cores چقد با هم کار می کنند؟
به گفته خود اینتل، P-Cores در تراشه های نسل دوازهم 19 درصد عملکرد بهترین نسبت به هسته های تراشه های نسل 11 اینتل ارائه می دهند. علاوه بر این E-Cores هم 40 درصد عملکرد بهتر را با همان قدرت تراشه های Skylake ارائه می دهند. معماری Skylake در سال 2015 معرفی شد اما امروزه هنوز هم به طور گسترده در سیستم های گیمینگ قدیمی استفاده می شود؛ بنابراین برای هسته هایی که قرار است کم مصرف باشند اصلا بد نیست.
- بیشتر بخوانید: پردازنده اینتل Core i7 یا Core i9 کدام یک را باید برای بازی انتخاب کنیم؟
با Alder Lake و این چیدمان هسته هیبریدی جدید، اینتل توانست خود را در صدر پردازنده های عملکردی قرار دهد، و تاجی که برای مدت کوتاهی توسط AMD تصاحب شده بود (به خاطر پردازنده های سری Ryzen 5000 ) را از ان خود کرد. آنها تنها برای بازی فوق العاده هستند، بلکه برای اهداف بهره وری هم عالی هستند و این تا حدی به خاطر ترکیب هسته های P-Cores و E-Cores است.
در بنچمارک‌ها، تراشه‌های جدید اینتل نه تنها دارای عملکرد شگفت‌انگیز تک هسته‌ای هستند، بلکه دارای امتیازات چند هسته‌ای خارق العاده ای هستند که تطبیق‌پذیری جدید و شگفت‌انگیز آنها را به نمایش می‌گذارد. تراشه‌های اینتل به‌خاطر عملکرد شگفت‌انگیز تک هسته‌ای‌شان معروف بودند، اما اغلب به دلیل عقب ماندن از AMD در عملکرد چند هسته‌ای مورد نقد قرار می‌گرفتند، اما با این فناوری همه چیز تغییر کرد.
شایعه شده است که تراشه های Ryzen 8000 با معماری پردازنده هیبریدی مشابهی عرضه می شوند. AMD برای این مهمانی دیر خواهد آمد، زیرا Ryzen 7000 قرار است با چیدمانی از هسته های Zen 4 کاملاً یکسان عرضه شود، اما باید اولین تراشه های هیبریدی AMD را تا اواخر سال 2023 یا اوایل سال 2024 ببینیم.
