مودم 3G و 4G

 برخی از مودم های 3G امکان اتصال سیمی چندگانه را فراهم می آورند.

استانداردهای برودکست متنوعی وجود دارد که تحت عنوان 3G پوشش داده می شود که به نسل سوم فناوری های موبایل اشاره دارد. متداولترین استانداردها در ایلات متحده UMTS  و CDMA است. از آنجا که استانداردهای مختلف همیشه با یکدیگر سازگاری ندارند، کاربران باید دقت داشته باشیند که مودم 3G آنها با شبکه موبایلی که قصد استفاده از آن را دارند سازگاری داشته باشد.

در دهه 2010 شبکه های 3G جای خود را به شبکه های 4G دادند.

 در بیشتر موارد، یک مودم 3G به عنوان یک دستگاه پلاگین تولید می شود که غالبا به آن دانگل گفته می شود. این دانگل معمولا به پورت USB سیستم کامپیوتری متصل می شود و از نزدیک شبیه به فلش مموری به نظر می آید. این دستگاه آنتن هایی دارد که سیگنال ها را دریافت می کنند، علاوه بر این می توان در آن سیم کارت قرار داد  از امکانات آن استفاده کرد. آنت سیگنال ها را دریافت می کند و سیم کارت کاربر را برای برقراری ارتباط در شبکه احراز می کند و خود مودم هم اطلاعات بیسیم را به داده هایی که کامپیوتر بتواند درک کند تبدیل می کند.

یک مودم 3G از دکل های سلولی مشبابه گوشی های هوشمند مدرن استفاده می کند.

برخی از مودم های 3G به عنوان روتر کار می کنند و این بدان معناست که می توانند سیگنال را با چند دستگاه به اشتراک بگذارند. برخی از روترها دستگاه های نسبتا بزرگی هستند و شامل اسلات های اترنت برای ایحاد اتصال کابلی با سیستم هستند. برخی دیگر کوچکتر هستند و از طریق وای فای با سیستم ارتباط برقرار می کنند. مودم 3G می تواند یک راه حل مفید برای دستگاه های قابل حملی باشد که اتصال وای فای دارند اما پورت USB ندارند.

یک کاربر مودم 3G معمولا باید نسبت به شخصی که از یک سرویس ثابت یا کابلی مبتنی بر تلفن استفاده می کند نسبت به استفاده از اینترنت خود بسیار مراقب باشد. این امر بدان علت است که معمولا محدودیت های ماهانه برای استفاده از دیتا برای دانلود محتوا وجود دارد. مودم های 3G می توانند 250 مگابایت و به ندرت 5 گیگابایت اینترنت در ماه را استفاده کنند. کاربری که از اینترنت بیشتری استفاده کند ممکن است برای بقیه ماه اینترنت نداشته باشد اما همچنان می تواند به استفاده از این سرویس ادامه دهد و هزینه بیشتری را برای شارژ دیتای خود بپردازد.

همچنین برخی از فناوری های 3G وجود دارد که به گونه ای طراحی شده اند که در درجه اول برای سیستم های دسکتاپ کار کنند. یک مثال وای مکس / WiMax است که می تواند توسط برخی از کاربران به عنوان اتصال اینترنت اصلی استفاده شود. این امر فقط در مناطقی که پوشش وای مکس قوی دارند عملی است اما در جایی که خدمات خط کابل یا کابل ثابت در دسترس نباشد مناسب است.