مودم 3G و 4G

 برخی از مودم‌های 3G امکان اتصال سیمی چندگانه را فراهم می‌آورند.

استانداردهای برودکست متنوعی وجود دارد که تحت عنوان 3G پوشش داده می‌شود که به نسل سوم فناوری‌های موبایل اشاره دارد. متداول‌ترین استانداردها در ایالات متحده UMTS  و CDMA است. از آنجا که استانداردهای مختلف همیشه با یکدیگر سازگاری ندارند، کاربران باید دقت داشته باشند که مودم 3G آنها با شبکه موبایلی که قصد استفاده از آن را دارند سازگاری داشته باشد.

در دهه 2010 شبکه‌های 3G جای خود را به شبکه‌های 4G دادند

در بیشتر موارد، یک مودم 3G به عنوان یک دستگاه پلاگین تولید می‌شود که غالبا به آن دانگل گفته می‌شود. این دانگل معمولا به پورت USB سیستم کامپیوتری متصل می‌شود و از نظر ظاهری شبیه به فلش مموری به نظر می‌آید. این دستگاه آنتن‌هایی دارد که سیگنال‌ها را دریافت می‌کنند، علاوه بر این می‌توان در آن سیم کارت قرار داد و از امکانات آن استفاده کرد. آنتن سیگنال‌ها را دریافت می‌کند و سیم کارت کاربر را برای برقراری ارتباط در شبکه احراز می‌کند و خود مودم هم اطلاعات بیسیم را به داده‌هایی که کامپیوتر بتواند درک کند تبدیل می‌کند.

مودم 3G از دکل‌های سلولی مشابه گوشی‌های هوشمند مدرن استفاده می‌کند

برخی از مودم‌های 3G به عنوان روتر کار می‌کنند و این بدان معناست که می‌توانند سیگنال را با چند دستگاه به اشتراک بگذارند. برخی از روترها دستگاه‌های نسبتا بزرگی هستند و شامل اسلات‌های اترنت برای ایحاد اتصال کابلی با سیستم هستند.

برخی دیگر کوچکتر هستند و از طریق وای فای با سیستم ارتباط برقرار می‌کنند. مودم 3G می‌تواند یک راه حل مفید برای دستگاه‌های قابل حملی باشد که اتصال وای فای دارند اما پورت USB ندارند.

یک کاربر مودم 3G معمولا باید نسبت به شخصی که از یک سرویس ثابت یا کابلی مبتنی بر تلفن استفاده می‌کند نسبت به استفاده از اینترنت خود بسیار مراقب باشد. این امر بدان علت است که معمولا محدودیت‌های ماهانه برای استفاده از دیتا برای دانلود محتوا وجود دارد. مودم‌های 3G می‌توانند 250 مگابایت و به ندرت 5 گیگابایت اینترنت در ماه را استفاده کنند. کاربری که از اینترنت بیشتری استفاده کند ممکن است برای بقیه ماه اینترنت نداشته باشد، اما همچنان می‌تواند به استفاده از این سرویس ادامه دهد و هزینه بیشتری را برای شارژ دیتای خود بپردازد.

همچنین برخی از فناوری‌های 3G وجود دارد که به گونه‌ای طراحی شده‌اند که در درجه اول برای سیستم‌های دسکتاپ کار کنند. یک مثال وای مکس / WiMax است که می‌تواند توسط برخی از کاربران به عنوان اتصال اینترنت اصلی استفاده شود. این امر فقط در مناطقی که پوشش وای مکس قوی دارند عملی است اما در جایی که خدمات خط کابل یا کابل ثابت در دسترس نباشد مناسب است.